Fehmi Koru*
Birkaç akşam evvel, bir küme akademisyen dostla, Ankara’da bir lokantada buluştuk.
Lokantaya tam saatinde vardığımda, dostlarla buluşacağım masaya hakikat ilerlerken, bir garip durum dikkatimi çekti. Her zamankinden daha kalabalıktı lokanta; hatta alışılmadık derecede kalabalık… Neredeyse hepsinin koyu renk ekip elbiseli erkek olduğu müşteriler yanından geçerek rekor sıcağa uygun giyinmiş bizim dostların bekleştiği masayı bulmam kolay oldu.
“Kim bunlar?” diye niyete dalmışken, kendime sorduğum soruya karşılık lokantanın bize bakan duvarına yerleştirilmiş televizyon ekranından geldi: AK Parti’nin o gün 22. yaşgünü kutlamalarından biri varmış; komşu masalardaki siyah giysililer o toplantıdan bizim lokantaya düşenler olmalıydı.
Garip olan şu: Lokantayı dolduran o kadar insan içerisinde bana tanıdık gelen pek bir yüz yoktu…
Beş-on yıl evvel bu türlü bir ortama girdiğimde durum çok farklı olurdu…
AK Partililer, o vakit isimleri sırf benim üzere fazla uzaklarında bulunmayan bir gazeteci tarafından değil, toplumun siyasete meraklı her bölümünden beşerler tarafından da bilinen bireylerdi.
Kurucu kadroyu saymaya kalksam hepsini hatırlarsınız; artık tamamı köşelerine çekildiler.
Epey bir vakittir AK Parti’de kişilikleri bariz isim yok diyemem; lakin pek az…
‘Kabine’ de denilen bakanlar konseyinin üyeleri bile ‘no-name’ şahıslardan oluşuyor.
Yalnız seçim sonrası atanan bakanlar değil, bir evvelki kabinede yer almış şimdinin milletvekili bakanlar da öyleydi…
Bildiğim bakanların isimlerini saymam istense aklıma eskilerden bir tek Süleyman Soylu geliyor…
O kadar yıl bakanlık yapmış olan Soylu da yoklar ortasına karıştı…
Siyasi hayatımız için bu durum bir yenilik.
Normalde siyasi hayat içerisinde yer alan şahıslar, yakın geçmişe kadar, ya siyasete atılmadan evvel zati çeşitli özellikleriyle bilinen şahıslar olurdu, ya da siyasete girdikten kısa müddet sonra varlıklarını aşikâr eder ve tanınır hale gelirlerdi.
Tabii o devirlerde de fazla sesi çıkmayan, özelliği bilinmeyen milletvekilleri bulunurdu fakat onlar ekseriyetle azınlıkta kalırdı.
ANAP sözgelimi. Turgut Özal cumhurbaşkanı olmaya karar verince partinin başına geçip başbakanlığı üstlenecek kişi için 18 isim belirlemişti. Herbiri deve dişi üzere siyasiler… Sonunda o misyonu 19. isim olan TBMM başkanlığı yapmış Yıldırım Akbulut’a bırakmıştı Özal.
Süleyman Demirel’in yanında bulunan isimleri bugün bile say say bitmez.
CHP’de de, yalnız geçmişte değil bugün de, bir çırpıda ismi sayılabilecek politikler var.
Peki ya AK Parti’de?
Ömer Çelik.. Binali Yıldırım.. Onlar da uzun yıllardır piyasada oldukları için isimleri bilinen siyasiler…
Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan iki devir misyonda olduğu ve önünde anayasal mahzur bulunduğu halde üçüncü sefer adaylıkta ısrar etti.
Acaba o vazifesi yürütebilecek diğer biri bulunmadığını fark ettiği için olmasın?
Üçüncü devri biter ve öbür birini aday göstermesi gerekirken ne olacak?
Galiba tekrar etrafında rahatlıkla yerini bırakacağı birini bulamayacak olursa -ki o denli bir ihtimali ben güçlü görüyorum- o vakit anayasada misyondaki cumhurbaşkanının bir daha seçilmesini mümkün kılan TBMM tarafından alınacak erken seçim kararı yoluna başvurarak dördüncü kere seçilmeyi bile düşünebilir Cumhurbaşkanı Erdoğan…
Öylesine boş bir manzarada AK Parti siyaset alanı.
Geçenlerde, tekrar Ankara’dayken, vaktiyle AK Parti’de ve hükümette kıymetli sorumluluklar üstlenmiş bir eski siyaset adamıyla konuşurken, bir evvelki TBMM Başkanı’nın ismini ikimiz de fakat neden sonra hatırlayabildik.
İyi bir şey mi bu ülkemiz ve siyasi hayat için?
Hiç sanmıyorum.
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın da, her gün, kamuoyu önüne çıkmadığı saatlerde, bu görünümün rahatsızlığını duyduğuna eminim. Her devlet adamı yanında yalnızca güvendiği şahıslar bulundurmakla yetinmez, birebir vakitte görüş ve niyetlerinden yararlanacağı yol arkadaşları da arar.
Onları yakınında bulamazsa?
Şimdilerde karşı karşıya bulunulan değişik alanlardaki meselelerin art planında bu yalnızlığın hissesi herhalde vardır.
Lokantada AK Parti kuruluş yıldönümü programından gelenler yavaş yavaş ortalıktan çekildiler, geriye bizler ve birkaç masa daha kaldı. Onlar varken de sonra da bizim masada çabucak hiç siyaset konuşulmadı.
Ülkemizin fikir üreten beyinleri ortasında sayılabilecek akademisyenler bir gazeteciyle o kadar saat bir ortada bulunuyorlar ve beş-on dakika dışında siyaset konuşmuyorlarsa bunun da bir sebebi olmalı…
Acaba siyaseti ciddiye alınacak ehemmiyette görmemeleri olabilir mi o sebep?
Olabilir gibime geliyor.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.
Bir önceki yazımız olan İsrail’de “yargı reformu” protestoları 33. haftasında devam etti başlıklı makalemizde Hükümet, İsrail ve Netanyahu hakkında bilgiler verilmektedir.
